Sigiriya to starożytne miasto, a może raczej osada na Sri Lance ulokowana wokół zbudowanego na szczycie gigantycznego megalitycznego kamienia – pałacu królewskiego, który wznosił się 200 metrów nad otaczającym krajobrazem. To właśnie to miejsce codziennie przyciąga codziennie ok. 5 tys. zagranicznych turystów. Sigiriya wpisana w 1982 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO, do dziś jest miejscem badań, studiów i spekulacji ekspertów z całego świata, którzy próbują odkryć tajemnicę i zagadkę tego miejsca.
Sigiriya – starożytne miasto
Powszechnie uważa się, że teren wokół Lwiej Skały był zamieszkiwany od czasów prehistorycznych.
Istnieją wyraźne dowody na zamieszkiwanie terenów na wschód od Sirgiya już w okresie mezolitu.
Poza tym odkryto wiele skalnych schronisk i jaskiń, które zajmowali mnisi buddyjscy i asceci w III wieku przed naszą erą.
Jednak Sigiriya jest najbardziej znana z okresu od V wieku, kiedy na szczycie megalitycznej skały został wybudowany pałac, twierdza wojskowa i ogród przyjemności przez króla Kassapa.
Legendarne przedsięwzięcie
Według legendy król Kassapa, syn króla Dhatusena, doszedł do władzy dopiero po tym, jak zaplanował zamach na swego ojca (zamurował go w skale) i przywłaszczył sobie tron po bracie i prawowitym spadkobiercy, Mogallanie.
Obawiając się zemsty swego brata, Kassapa zlecił zbudowanie pałacu i twierdzy wojskowej na skale Sigiriya – Lwia Skała, która rzekomo była nie do zdobycia.
Jednak to właśnie pod tą skałą został pokonany w bitwie z użyciem słoni bojowych w 495 r.
Przegrany król Kassapa, który nie wykorzystał w pełni potęgi swojej twierdzy, popełnił samobójstwo, podcinając gardło.
Po jego śmierci, brat Mogallan oddał Sigiriya w ręce mnichów buddyjskich, dla których pałac stał się klasztorem aż do XIV wieku.
Sigiriya – Lwia Skała
Sigiriya jest znana jako jeden z najlepiej zachowanych przykładów starożytnego planowania urbanistycznego, wykorzystujący techniki i technologie o wiele bardziej zaawansowane niż mogłoby się przypisywać tamtym czasom.
Układ miasta doskonale łączy symetrię i asymetrię.
Po zachodniej stronie skały znajduje się symetrycznie skonstruowany park królewski z dużymi sadzawkami, basenami kąpielowymi, łaźniami, a na południu duży, sztuczny zbiornik wodny.
Na teren Sigiriya można było wejść przez pięć bram, z czego uważa się, że największa i najbardziej rozbudowana była zarezerwowana dla przedstawicieli rodziny królewskiej.
U podnóża Lwiej Skały znajduje się mnóstwo wąskich ścieżek i schodów, a na jej szczyt prowadzi kilkaset kamiennych i żeliwnych schodów.
Wejście na szczyt rozpoczyna się u stóp lwich, olbrzymich pazurów, które są jedyną pozostałością wielkiego lwa strzegącego dostępu do szczytu skały.
Lew ten miał charakter symboliczny – trzeba było pokonać jego „szczękę i gardło”, żeby dostać się do pałacu królewskiego.
Drogę na szczyt otaczają różne jaskinie z misternymi freskami, przedstawiającymi sceny z udziałem ponad 500 skąpo odzianych kobiet.
Niektóre z nich przedstawiono jako niebiańskie istoty zstępujące z nieba.
Znaczenie i cel tych malowideł pozostaje tajemnicą, chociaż przypuszcza się, że były to kochanki króla, które tworzyły gigantyczny harem.
Freski pokrywały niegdyś olbrzymi obszar o szerokości 140 metrów i wysokości 40 metrów, co czyniło je jednym z największych murali na świecie.
Na szczycie Lwiej Skały znajdują się pozostałości królewskiego pałacu.
W starożytnych tradycjach wznoszenie budowli na wysokich górach lub skałach było zgodne z koncepcją dotarcia do niebios.
Królewski pałac wybudowany na szczycie mógł być traktowany jako brama między naszym światem a światem bogów.
Wizualizacje, jak kiedyś mogła wyglądać Sigiriya:
