Księga Wyjścia jest najłatwiejszą do zrozumienia i najchętniej zapamiętywaną księgą Starego Testamentu. Stanowi fundament Pisma Świętego. Zawarty w niej opis odległych chronologicznie wydarzeń przy odrobinie skupienia i dobrym komentarzu staje się bliski i przystępny współczesnemu czytelnikowi. Żywy zapis ludzkich zwycięstw, porażek, Bożej pomocy, wiary i przebaczenia pomimo upływu wieków wciąż pozostaje aktualny.
Exodus, czyli Księga Wyjścia
Księga Wyjścia, zwana też Drugą Księgą Mojżeszową lub Exodus, czyli wyjście, jest bardzo ważnym biblijnym zapisem, rodzajem fundamentu, na podstawie którego stworzono pozostałe treści.
Jest cytowana przez każdą następną księgę biblijną.
Żadnej innej księgi nie cytowano tak często.
Spisano ją pomiędzy 1440 a 1400 przed Chrystusem.
Jest zapisem losu Izraelitów, rozwoju potęgi narodu z potomków Jakuba, który poznaje swojego Boga, opuszcza egipską niewolę i zakłada teokratyczne państwo w Ziemi Obiecanej.
Pierwsze dwa rozdziały Księgi Wyjścia stanowią rodzaj prologu, streszczenie w kilkunastu wersach setek lat historii.
Są wstępem, który opisujące sytuację Izraela w Egipcie, niewolę i ucisk narodu oraz narodziny Mojżesza.
Przełom następuje od trzeciego rozdziału, który zawiera opis powołania Mojżesza.
Przez kolejne trzy rozdziały następuje cierpliwy dialog Boga z Mojżeszem, który próbuje odpowiedzieć na wszystkie jego wątpliwości względem zaszczytnego powołania.
Ostatecznie pełen niepokoju Mojżesz z zapewnieniem Boga o jego obecności podejmuje decyzję o wyprowadzeniu Izraelitów z niewoli.
Maleńki naród sprzeciwia się egipskiemu imperium.
Plagi i sprzeciw panteonowi egipskiemu
W kolejnych rozdziałach pojawia się opis dziesięciu plag egipskich: krew w wodach Nilu, żaby, komary, muchy, pomór bydła, wrzody, grad, szarańcza, ciemność i śmierć pierworodnych.
Wiele współczesnych wyjaśnień naukowych opiera się na przyrodniczym, naturalnym wyjaśnianiu przyczyn plag egipskich (np. wylewy Nilu, wiatry, wybuchy wulkanu).
Jedna Księga Wyjścia wymaga bardziej rozpatrywania z teologicznego punktu widzenia.
Opisuje działalność nie sił przyrody, ale Jahwe.
Nie jest to opis konfliktu Izraela z Egiptem, a raczej świętej wojny pomiędzy samym Jahwe (wielkim wojownikiem) a faraonem i egipskimi bogami.
Od Izraelczyków wymaga się jedynie posłuszeństwa i bacznej obserwacji tego, co robi Bóg, zaufania mu.
Izraelici, tak jak i cały świat, nie znali Boga, nie mieli o nim pojęcia ani wyobrażenia. Sam Mojżesz pytał się Jahwe: „Kim Ty jesteś?”.
Wszystkie dziesięć plag egipskich miało być wydarzeniem, które objawi Boga całemu światu, a zwłaszcza Izraelowi i faraonowi, który na „własnej skórze” ma poznać, kim jest i co potrafi Jahwe.
Faraon dziwił się, że Hebrajczycy, jako niewolnicy, odważyli się mieć swojego Boga, znieważając faraona: „Potem udali się Mojżesz i Aaron do faraona i powiedzieli mu: «Tak powiedział Pan, Bóg Izraela: Wypuść mój lud, aby urządził na pustyni uroczystość ku mojej czci».
Faraon odpowiedział: «Kimże jest Pan, abym musiał usłuchać Jego rozkazu i wypuścić Izraela? Nie znam Pana i nie wypuszczę Izraela»” (WJ 5,1-2).
Plagi egipskie to zapowiedź potęgi i wielkości Boga, jego niezłomnej mocy, postawienie się panteonowi egipskich bogów (np. plaga dziewiąta ciemność to bezpośrednie przeciwstawienie się Ra – bogu słońca).
Warto zwrócić uwagę na fakt, że ich charakter jest narastający.
Pan Bóg próbuje objawić się Izraelowi i przekonać faraona do swojego istnienia stopniowo, od mniej dokuczliwych zdarzeń do prawdziwych klęsk.
Plagi kończy zwycięstwo Jahwe, udowodnienie tego, kto jest prawdziwym Bogiem i w konsekwencji tych wydarzeń – ustanowienie baranka paschalnego, ucieczka Izraelitów, rozstąpienie się wód Morza Czerwonego i pokonanie wojsk egipskich.
10 przykazań Bożych – moralny kodeks
Następne rozdziały w Księdze Wyjścia to opis wędrówki i cudów, jakich z Bożej łaski doświadczali Izraelczycy (np. manna z nieba, zamiana słonej wody w słodką).
Niezwykle ważnym wydarzeniem dla przyszłości całego ludu Bożego stało się podarowanie Mojżeszowi na górze Synaj kamiennych tablic z dziesięcioma przykazaniami Bożymi:
Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
I. Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną.
II. Nie będziesz brał imienia Pana, Boga swego, nadaremnie.
III. Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.
IV. Czcij ojca swego i matkę swoją.
V. Nie zabijaj.
VI. Nie cudzołóż.
VII. Nie kradnij.
VIII. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.
IX. Nie pożądaj żony bliźniego swego.
X. Ani żadnej rzeczy, która jego jest.
Do dziś przykazania te odgrywają szczególną rolę w kodeksie moralnego postępowania Żydów i chrześcijan, którzy pragną życia zgodnie z zasadami swojej wiary.
Księga Wyjścia i zapis dziesięciu przykazań Bożych to szczególny rodzaj „transakcji”, formalnych wymogów, które zapewniają żywą wspólnotę pomiędzy Panem Bogiem a Jego ludem.
Są zaproszeniem wierzących w Boga to kontynuowania jego misji wyzwalania całej ludzkości od grzechu, respektowania zasad, okazywania posłuszeństwa Najwyższemu i otrzymywania w zamian pomocy Boskiej ręki.
Ostatnia część Księgi Wyjścia poświęcona jest budowie przybytku Jahwe – miejsca największej świętości, napełnionego mocą i chwałą Boga.
Księga ostrzeżeń
Księga Wyjścia stała się nie tylko fundamentem Pisma Świętego, ale i całej wiary chrześcijańskiej.
Plagi sprowadzone na Egipt przez Stwórcę pokazały, że ma On władzę i pełną kontrolę nie tylko nad wodą i światłem, ale i nad zwierzętami oraz ludźmi.
Udowodniły również, że Jahwe potrafi za zło karać, a za dobro wynagradzać. Dały ostrzeżenie, że wrogowie prędzej czy później zostają pokonani, a słudzy zawsze zyskują.
Ustanowienie dziesięciu przykazań pokazało moc Boga i dało początek prawodawstwu Bożemu.
Księgę Wyjścia kupisz tutaj kliknij
Ten jednolity i uporządkowany zapis moralny przykazów stał się podstawą bezpieczeństwa i szczęścia całego narodu wybranego i współczesnego życia chrześcijan.
