Karol VI, częściej znany jako szalony król Karol, żył podczas tzw. wojny stuletniej: długiego konfliktu między Francją a Anglią. Miał zaledwie niecałe dwanaście lat, kiedy odziedziczył tron. Jednak nie to jest niezwykłe w jego życiu i osobie. Otóż Karol VI Walezjusz odziedziczył chorobę psychiczną po swoich przodkach i zyskał przydomek szalonego. Co mu dolegało?
Wczesne lata życia
Karol VI urodził się w Paryżu 3 grudnia 1368 r.
Był synem króla Karola V Mądrego i Joanny de Burbon.
Karol i jego brat Ludwik byli jedynymi z dziewięciorga dzieci, którym udało się osiągnąć wiek dorosły.
Jego starsi bracia zmarli, zanim się urodził, więc Karol został spadkobiercą monarchii francuskiej.
Oficjalnie zasiadł na tronie w 1380 roku w wieku niespełna 12 lat.
Francja była w tragicznej sytuacji, pochłonięta wojną stuletnią.
Jego młody wiek oznaczał konieczność wyznaczenia regenta, który sprawowałby władzę aż do osiągnięcia przez króla pełnoletności.
O regencję zaczęły walczyć dwa opozycyjne stronnictwa skupione wokół brata Karola, Ludwika, oraz jego kuzyna Jana bez Trwogi.
Rząd został powierzony czterem jego wujom, a książęta utrzymywali władzę nad Francją, dopóki Karol nie przejął pełnej władzy w wieku 21 lat, czyli prawie siedem lat po tym, kiedy królestwo powinno, zgodnie z prawem, być jego.
We Francji w tym czasie najmłodszy wiek przejęcia tronu wynosił czternaście lat.
17 lipca 1385 r. poślubił księżną Izabelę Bawarską, kiedy ta miała 14 lat, a on miał 17 lat.
Para miała dwanaścioro dzieci, jednak tylko połowa z nich żyła dłużej niż 20 lat.
Dziedziczna psychoza
Karol VI odziedziczył chorobę psychiczną po swoich przodkach: jego pradziadek, dziadek, wuj i matka z rodziny Burbonów cierpieli z powodu zaburzeń psychicznych (prawdopodobnie była to schizofrenia przekazywana z pokolenia na pokolenie).
Choroba króla ujawniła się w czasie jego podróży do Orleanu, gdy miał 24 lata, a omamy i manie prześladowały go aż do śmierci.
Karol twierdził, że jest zrobiony ze szkła i nie wolno go dotykać.
Nakazał uszyć dla siebie specjalną odzież z ochraniaczami, która miała osłaniać jego kruche ciało i chronić go przed stłuczeniem.
Zdarzały mu się napady szału, po których tracił przytomność, a po przebudzeniu przez wiele dni nie rozpoznawał nikogo ze swojego najbliższego otoczenia.
Żona Izabela praktycznie zastępowała męża w obowiązkach władcy, za co Karol był jej wdzięczny.
Świadomy swojej choroby unikał publicznych wystąpień, a większość czasu spędzał w towarzystwie kochanki, która została mu podsunięta przez żonę.
Szklane szaleństwo i władza
Choroba króla pogłębiła anarchię, jaka panowała w tym czasie we Francji, pozostającej w trakcie tzw. wojny stuletniej z Anglią.
Wykorzystując osłabienie wroga Anglicy dokonali napadu, pokonując wojska francuskie w 1415 roku.
Nieświadomy konsekwencji swoich czynów i niezdolny do oceny sytuacji politycznej kraju Karol VI został namówiony do podpisania traktatu w Troyes, zgodnie z którym jego potomkowie mieli zostać na zawsze odsunięci od władzy, a na tronie Francji miał zasiąść król Anglii Henryk V jako władca obu państw.
Postanowienia traktatu ostatecznie nie zostały zrealizowane z powodu działań zbrojnych 19-letniego syna króla, Karola VII, który po nagłej śmierci ojca w 1422 roku ogłosił się nowym królem Francji.
Zanim jednak do tego doszło, toczyła się walka o władzę między wnukiem szalonego króla, Henrykiem VI z Anglii, a jego synem Karolem VII.
W końcu Karol VII zwyciężył i został następnym królem Francji, co spotkało się z aprobatą ze strony narodu.
Karol VII nie podzielił losu swojego ojca, bo przez całe swoje życie cieszył się jasnym umysłem i dobrą pamięcią.
⇒ Czytaj także: MEHMED II ZDOBYWCA, CZYLI KRWAWY WŁADCA I PODSTĘPNE ZDOBYCIE KONSTANTYNOPOLA
♦ Zareklamuj wydarzenie, swoją działalność, produkty itd. – dodaj ogłoszenie ⇒ KLIK
♦ Współpraca reklamowa na portalu ⇒ kontakt@odkrywamyzakryte.com
♦ Chcesz poznać więcej tajemnic świata? ⇒ KLIK
